In april 2006 heeft MTV een wedstrijd uitgeschreven, samen met Reebok Human Rights Foundation en de International Crisis Group. De wedstrijd ‘Darfur Digital Activist Contest’, was bedoeld om op een ongecompliceerde wijze technische studenten en activisten in contact te brengen om zo met elkaar te proberen een einde te brengen aan de genocide in Darfur. Meerdere studenten van de universiteit van Southern California hebben uiteindelijk gezamenlijk Darfur is Dying gecreëerd. In combinatie met verschillende humanitaire hulporganisaties en ervaringen daarvan hebben ze geprobeerd een zo realistisch mogelijk beeld neer te zetten van het leven van een vluchteling in Darfur. Darfur is Dying is een narratieve simulatie waar de speler, in het perspectief van een gevluchte persoon uit Darfur, moet kiezen tussen verschillende dreigingen die zijn of haar vluchtelingenkamp in gevaar zullen brengen. Het spel geeft een glimp van het leven van twee en een half miljoen vluchtelingen in Sudan.
Leven in een vluchtelingenkamp
Het gevaar van water halen
De manier waarop MTV, maar eigenlijk ook Reebok Human Rights Foundation en International Crisis Group, aandacht vragen voor de situatie in Darfur is een vorm van kritische interventie. Zij reageren op een gebeurtenis die plaatsvindt in de publieke sfeer door gebruik te maken van een specifieke media-uiting. MTV is zeer succesvol en al jaren erg populair onder de jongerencultuur. Men zet zich al vanaf het begin sterk in voor minderheden. Reebok Human Rights Foundation en International Crisis Group zetten dus eigenlijk op een zeer succesvolle manier de tv-zender MTV in om een groot, jong publiek te bereiken en bewust te maken van een vergeten crisis. Er is nu zelfs een nieuwe rubriek toegevoegd, ‘Who’s Playing’ waarin verschillende beroemdheden zich via MTV en de game uitspreken over hun bezorgdheid rondom de crisis in Darfur.
De actie kwam wereldwijd veel in de pers, zowel negatief als positief. Het grootste conflict lag in de werkelijke invloed en betekenis die de game had voor de crisis in Darfur. Het spel werd door zowel de The Washington Post, The Daily Telegraph en National Public Radio behandeld, wat op zichzelf al als succes kan worden gezien aangezien die alle behoren tot de meer invloedrijke media-spelers. In een interview met Ruiz, de bedenkster van het spel, in september 2006 verklaarde zij dat het moeilijk is om het succes voor een spel met een sociaal doel te bepalen, maar dat Darfur is Dying al wel meer dan 1.7 miljoen keer was gespeeld. (Simon Parkin: 2007) Het spel heeft een belangrijk debat over de aard en effect van de game veroorzaakt. Wetenschappers die door de BBC over het spel werden geïnterviewd, waren verdeeld in hun mening tussen enerzijds heel enthousiast, waarin elke aandacht voor Darfur een aanwinst is en anderzijds zij die vonden dat het spel een complexe situatie te eenvoudig voorstelde en zo er niet in slaagde om de daadwerkelijke kwesties van het conflict te behandelen. Het spel werd ook bekritiseerd voor juist het feit dat het werd ondersteund door MTV. Het zou voor MTV enkel een middel zijn om nog meer in de schijnwerpers te staan en dat zou niet ten goede komen aan het doel van het spel, de crisis van Darfur in de media te verspreiden. (Clark Boyd: 2006)
Toch lijkt het spel in ieder geval binnen de intenties van de maker en met de veelvoudige media-aandacht, wel degelijk tot bewustwording van de crisis in Darfur te hebben geleid. Het idee achter het spel is dat de speler zich moet verplaatsen in personen in een vluchtelingenkamp in Darfur. De speler moet vervolgens proberen te overleven en aan water te komen zonder gedood, verkracht of gevangen te worden genomen. Het blijkt bijzonder moeilijk om dit te doen en MTV’s inzet om de speler bewust te maken van de barre omstandigheden waarin vluchtelingen in Darfur zich bevinden, lijken geslaagd.
Het spel probeert dit op verschillende wijze te bereiken. Dit gebeurt, door de speler het leven van de vluchtelingen van Darfur uit te laten beelden, of te wel door het idee van re-enactment of heropvoering. Heropvoering is een representatie van gebeurtenissen uit het verleden, met als doel bij de kijker een nieuw engagement met het verleden op te roepen. (Cook: 2006) Deze vorm van re-enactment zou volgens de bedenkers van het spel lijden tot betrokkenheid van de spelers. Maar deze betrokkenheid kan enkel door specifieke vormen van game, en daarmee media, worden bereikt. Het is dan ook van belang dat deze game de speler mee zuigt in het verhaal. De speler moest overtuigd zijn en vergeten dat het om een spel gaat, zoals een beschouwer ook op kan gaan in een film. Om dit te bereiken moet door het spel een gevoel van onmiddellijkheid ontstaan en wel zo, dat speler in het verhaal gezogen wordt, kortom de beschouwer moet geloven zelf de vluchteling te zijn.
Doordat de speler zich verplaats in de vluchteling vind er volgens de ontwerpers van het spel een actieve immersie plaats, waarin de speler actief en bewust één wordt met de vluchteling en zich niet langer kan distingeren van de crisis situatie in Darfur. Lees verder...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten