Strips: Conclusie

Suske en Wiske... laat naar mijn mening zien dat een stripverhaal in staat is tot een geslaagde kritische interventie. De problematiek wordt weliswaar op een luchtige manier benaderd, maar dat heeft in dit geval geen averechtse uitwerking. De makers van de strip spelen in op de belevingswereld van de doelgroep en confronteren de lezers met hun Westerse visie en onwetendheid over de situatie. Tegelijkertijd geeft Suske en Wiske... de genocide een gezicht; er wordt een verhaal verteld van een kleine vriendengroep. Dit zorgt ervoor dat de situatie meer herkenbaar, menselijk en minder anoniem wordt. Het is gemakkelijker je te identificeren met een groepje individuen dan met massa’s anonieme slachtoffers. De strip laat zien dat het medium geschikt is voor de representatie van zware onderwerpen en niet uitsluitend geschikt is voor het vertellen van korte verhalen met oppervlakkige personages. Hier zie je in de praktijk wat de kracht van kritische interventie kan zijn. De strip spreekt zich uit tegen de onderbelichting van de genocide en gebruikt hiervoor het populaire stripverhaal Suske en Wiske. De kritiek wordt in de publieke ruimte gebracht en bereikt op een eenvoudige manier een grote doelgroep.

De makers van Camp Darfur Comix slagen er wat mij betreft veel minder goed in om hun boodschap over te brengen. In feite vraagt de strip meer aandacht voor de mediëering op zich dan voor het onderwerp. Daarnaast wordt er geen samenhangend verhaal verteld, maar wordt er informatie gegeven aan de hand van drie thema’s. Dit samen leidt ertoe dat deze strip naar mijn mening er niet in slaagt aan te tonen dat strips ook voor serieuze doeleinden ingezet kan worden. Ik betwijfel dan ook of dit een geslaagde manier van kritische interventie genoemd kan worden ook al wordt de kritiek overgebracht door een media-uiting met een hoge amusementswaarde. Zoals eerder al gesteld, ben ik van mening dat de strip zijn doel voorbij schiet door de manier waarop de problematiek is vormgegeven. De spanning die de remediatie van nieuwsbeelden en beelden uit Second Life oplevert, creëert meer aandacht voor de mediaspecifieke eigenschappen zelf dan voor de rampsituatie. De hypermedialiteit van de strip vestigt meer aandacht op zichzelf dan op de bewustwording van de genocide. Hoewel de bedoelingen van de makers ongetwijfeld goed zijn, is de strip vooral zelfreferentieel en levert hij geen substantieel tegengeluid.

Lees hier verder over de andere media-uitingen over Darfur:

Documentaires
Fotografie
Games
Televisie

of lees de overkoepelende Conclusie