Uit deze fragmenten blijkt dat de manier waarop Suske en Wiske over de situatie spreken nogal direct en wellicht zelfs naïef te noemen is. De toon waarop ze over de situatie praten is veel directer dan de manier waarop bijvoorbeeld nieuwsberichtgeving verslag doet van de genocide. De stripfiguren benoemen hiermee de onwetendheid van Westerlingen en tegelijkertijd benaderen ze de problematiek op een luchtige, humoristische manier. Sommigen zouden de toon misschien als ongepast bestempelen, maar ik denk dat de directe manier van communiceren juist nieuwe mogelijkheden biedt om de vluchtelingenproblematiek in de aandacht te brengen.
Over het algemeen wordt er met gepaste ernst gesproken over een dergelijke situatie. Dit is misschien wel respectvol, maar houdt de situatie ook op afstand. Suske en Wiske zijn direct in hun toon, maar vertellen wel vanuit de Westerse beleving. Samen met de focus op het individuele, kleine verhaal maakt het een oorlogssituatie minder onvoorstelbaar en meer menselijk. Hiermee sluit deze uitgave van Suske en Wiske aan bij een discussie die al lange tijd gaande is over strips. Is een strip een geschikt medium om serieuze kwesties in te behandelen? (Landsberg, 2007: 68) Of meer specifiek: kun je de Darfur genocide weergeven in stripvorm zonder afbreuk te doen aan de zwaarte van het onderwerp? De toon die in Suske en Wiske wordt aangeslagen, benadrukt deze problematiek. Lees verder...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten